فقط اندازه ی یک سلام بخواهی ما را... حل است باقیش

بهمن92 بود که همینجا ایستادم تا تو را از زاوییه ی عکسهایم ببینم.فلش خاموش-عکس.

میخواستم قسمتی از دست نوشته های تابستان93در صحن را بنویسم که صفحه ی نوشته شده در صحن و سرایت در بهمن92مصادف با همین عکس باز شد:

روبروی ضریحت-بعد از در آغوش کشیدنت

آرام میشوی

دقیقا همان لحظه ای که دستانت را به نورش متصل میکنی 

زمینه اتصال را تو جور کردی 

و آن نقطه اتصال        اوج است

یک اوج آرام معنوی

همه ی راهم را به تو میسپارم

و تو سرور منی.

بهمن92-ساعت3نیمه شب.

---------------------------------------------

بعد از این همه سال که نمیتوانستم دعا کنم و بعد از شنیدن2 صفحه ابوحمزه فهمیدم دعا کردن این سالهایم باید چگونه باشد:

مسخره است گفتن مصداق 

تو چنان دعا میکنی که ذره ای از آن هم به ذهن من حقیر نمیرسد...
رئوف من تو واسطه ی خیر منی...

هنگامه ی وداع مرداد93-ساعت4بعداز ظهر.