روزهای آخر.

امروز
ساعت 3 بعد از ظهر برف می آمد
من سر جلسه امتحان با ورود شخص ثالث و قرار و حکم سروکله میزدم
و یکی زیر همین برف ها تشییع میشد.
برف امروز برای خواهرت بود.

7و20دقیقه صبح
یک پیامک :
تنها خواهرم... عزیز دلم...
فاطمه ام
رفت
.

5و40دقیقه بعدازظهر
حالا به جای خواندن امتحان ساعت8 صبحم
گریه میکنم
تنهایی گریه میکنم

خرداد92بعدازظهر
من:میرم گلزار سرخاک مادربزرگم...
میرسونمت، من خیلی وقته نرفتم میخوام بیام گلزار شهدا.
نمیدونم تو اون ثانیه ها
در لحظه ی پر کشاکش پارک کردن ماشینت
در کنار آرامش لبخندهایت
در هجمه صدای شیون آدم ها
چرا بوی برف و هوای سرد امروز بی عزیزت را نمیفهمیدیم.

22سال وقت مردن نیست.
واقعیت این است که 22سالگی بعضی ها زمانی ست مناسب برای پر کشیدن.
مثل همدانشگاهیم پریشان که چند روز قبل از عروسیش در اوج22 سالگیش رفت
مثل عسکری  که در این اوج های زندگیش...

فاتحه مع صلوات.

پی نوشت:
همین چند وقت پیش آن لینکی که در پست پیشین است
به من فهماند
خاک سرد نیست.
باور کنید خاک نمیتواند دل گرم کسی را سرد کند.