عاشقانه هایی برای یک بزرگ....

در این لعنت هایم به زندگی،

عاشقانه سجده های شکرم را

دوست دارم...

z.r

روزهای آخر.

امروز
ساعت 3 بعد از ظهر برف می آمد
من سر جلسه امتحان با ورود شخص ثالث و قرار و حکم سروکله میزدم
و یکی زیر همین برف ها تشییع میشد.
برف امروز برای خواهرت بود.

7و20دقیقه صبح
یک پیامک :
تنها خواهرم... عزیز دلم...
فاطمه ام
رفت
.

5و40دقیقه بعدازظهر
حالا به جای خواندن امتحان ساعت8 صبحم
گریه میکنم
تنهایی گریه میکنم

خرداد92بعدازظهر
من:میرم گلزار سرخاک مادربزرگم...
میرسونمت، من خیلی وقته نرفتم میخوام بیام گلزار شهدا.
نمیدونم تو اون ثانیه ها
در لحظه ی پر کشاکش پارک کردن ماشینت
در کنار آرامش لبخندهایت
در هجمه صدای شیون آدم ها
چرا بوی برف و هوای سرد امروز بی عزیزت را نمیفهمیدیم.

22سال وقت مردن نیست.
واقعیت این است که 22سالگی بعضی ها زمانی ست مناسب برای پر کشیدن.
مثل همدانشگاهیم پریشان که چند روز قبل از عروسیش در اوج22 سالگیش رفت
مثل عسکری  که در این اوج های زندگیش...

فاتحه مع صلوات.

پی نوشت:
همین چند وقت پیش آن لینکی که در پست پیشین است
به من فهماند
خاک سرد نیست.
باور کنید خاک نمیتواند دل گرم کسی را سرد کند.

این همه مظلومیت...

به نام الله ...

خیلی مظلومانست.

که تو  مظلومی.

آنچنان که همسرت که باید

هم راهت

هم نفست

هم همه ی هم هایت باشد.

قاتل تو شود.

تو حتی در خانه ات هم مظلوم بودی.

 

خدای من برای ما اینچنین رقم نزن

که حتی هم هایمان نقشه ی خیانت در سر بپرورانند.

 

و مظلومیت جایی بیداد میکند که برای مظلومییت تو میگریند

ولی به دنبال مظلومین حال نیستند.

 

--------------------------

پی نوشت:

 

این همه مظلومیت...

اگر قرار بر شنیدن مصیبت معصوم است

نه اینکه فقط برای امام معصوم گریست

بلکه تاریخ را شنید و مانند کتابی پر از تکرار درس گرفت. 

 

خدایا اینها برای امام حسن علیه السلام بود.

به امید ضریح و گنبدش